အမွားျခစ္ရာေတြနဲ႔ လူ

ၾကည့္စမ္း
သိသာ ျမင္သာတဲ့ အတၱေတြနဲ႔
ငါဟာ ဘယ္အထိ သက္ဆိုးရွည္ဦးမလဲ
ေန႔ညေတြထဲ
အျပဳအမူအမွားေတြနဲ႔
               

အကုသိုလ္ေတြ တစ္မိုင္ႏွစ္မိုင္စာမက
ျပဳမူခဲ့မိရဲ႕
၀မ္းနည္းစရာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါပဲ။
အျမင့္က ခုန္ခ်လာတဲ့ စိတ္နဲ႔ ရပ္တည္ေနလို႔
ရလာတဲ့ ေနာင္တတရားေတြထဲ
ငါ့မ်က္ရည္ေတြ မိုးလိုရြာလို႔
စိမ္းလန္းေနတဲ့ ႐ႈခင္းေတြကို မျမင္ေတာ့ဘူး
အာသာငမ္းငမ္း တပ္မက္စိတ္နဲ႔
အပိုင္ရယူခ်င္တဲ့ ေလာဘမ်ား
မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ တစ္ဟုန္ထိုး
ခၽြန္းလြတ္ဆင္လို ေျပးထြက္သြားတဲ့ ေဒါသမ်ား
ငါဟာ အေမွာင္ထဲမွာ ေဘာင္ကၽြံခဲ့တဲ့ လူသား။
ငါ့ အေတာင္ပံခတ္သံေတြမွာ
အမွန္တရားေတြပဲ ဖလန္းဖလန္းထဖို႔
ငါ ဇြဲႀကီးႀကီး ဆုပ္ကိုင္ထားရမွာက
စိတ္ေကာင္းေစတနာေတြ စိုက္၀င္ေနတဲ့
၀ိညာဥ္။
အဲဒီ ၀ိညာဥ္
ေရရွည္ရွင္သန္ဖို႔
စိတ္႐ိုင္းတို႔ကို ခၽြန္းအုပ္ၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္
ကိုယ္က်င့္တရားကို အပိုင္ဆုပ္ကိုင္ထားဖို႕ႀကိဳးစား
ေကာင္းျမတ္တဲ့ ၀ိညာဥ္အျဖစ္ တင့္တယ္ဖို႔အတြက္
ပဏာမအဆင့္ က်င့္ၾကံရမွာက
ျဖဴစင္ႏွလံုးသားနဲ႔ မုဒိတာပြားရင္း
အတၱထူထူကို တျဖည္းျဖည္းခြာခ်
အတၱပါးပါးေလး ျဖစ္လာေစဖို႔ပါ။ ။

မင္းထက္သားညီ၊ေတာင္ငူ၊